MADHURAVANI  TELUGU MAGAZINE

నలభై సంవత్సరాలైపోయాయి ఈ ఇంటికి నేను కోడలుగా వచ్చి.  చేతినిండా ఒక గంప పిడతలతో నాన్నగారు నన్ను తీసుకొచ్చారు. అప్పుడు అమ్మ - అంటే మా అత్తగారు - ఉండేవారు, అత్తగారికి అత్తగారుగా, తల్లికి తల్లిగా.

​

కన్నతల్లితో నేనున్నది ఐదు సంవత్సరాలేకదా? ఆ తరువాత అత్తగారికి కోడలేకదా? నాన్నగారు చావడిలో నన్ను దింపేసి అక్కడే నిలబడి తువ్వాలుతో మొహం కప్పుకొని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నారు. నాకేం బోధపడలేదు.

అప్పుడు పెరడులో నిలుచొని - అప్పుడే మొండితనం అతనిలో బాగా కనిపిస్తోంది - నాలికని బయటకి తీసి, చేతివేళ్ళని తెంచుతూ, ఆ పచ్చి ఇటిక నేలమీద బొంగరం వదలుతానని హఠం చేస్తున్న అతనే నా భర్త అని తెలియడానికి చాలా రోజులు పట్టాయి. ఐతే, దానికోసం అతను నా తలమీద కొట్టాలా? నేనుకూడా ‘సరేరా’ అని ఒకసారి బాగా వాయించాను. వంటగదిలోనున్న మా అత్తగారు పరుగెత్తుకొని వచ్చారు.  “ఐయయ్యో, ఏమిటే ఇది?". అంటూ.

”మరి వాడెందుకు నన్ను కొట్టాలి?” విని ఆవిడకి ఒకటే నవ్వు. నన్ను కౌగిలించుకొని మా బంధుత్వం ఏమిటో వివరించి చెప్పారు. అన్ని సంగతులూ బోధపడే కాలం వస్తే అవే బోధపడతాయి. ఆలోచించిచూస్తే నాకే ఆశ్చర్యంగా ఉంది.  నాకు మావారిమీద ఎందుకు ఇంత భయం వచ్చింది? భయం అంటే అది ఒక సంతోషమైన భయం. మర్యాదతో వచ్చే భయం. భయం అని కూడా అనలేం, అది ఒకవిధమైన భక్తి. ఎలాగో వచ్చేసింది.  నలభై సంవత్సరాలుకి పైగా ఐపోయింది.